Eén van de leukere dingen om te doen vind ik toch wel een heel dagje met een van m’n orkesten de hort op. Op 30 oktober had ik met KNA nog een optreden waar Christiaan, Linda en Misha zijn komen kijken; dat was geweldig! En 6 november mocht ik weer met het Wegenbouworkest op pad naar Vlissingen. We hadden daar een uitwisselingsconcert met Ons Genoegen, de plaatselijke muziekvereniging. De secretaris van het Wegenbouworkest is daar ook lid, dus zo is de uitwisseling tot stand gekomen. Ik betreur het altijd dat de optredens van het Wegenbouworkest niet eens wat dichter bij huis kunnen zijn zodat mijn vrienden ook eens kunnen komen kijken, maar het is niet anders.
Rond 12:45 uur ging ik samen met Evelyne en haar dochtertje Marieke richting ‘t Zeeuwse Vlissingen, een tocht van anderhalf uur. We moesten rond een uurtje of 3 aanwezig zijn, maar omdat we voor Nederlandse begrippen vlot door konden rijden waren we nóg vroeger. Vind ik allemaal prima, want ik waardeer het zeer om even een babbeltje te maken met andere orkestleden en rustig een bakkie pleur te drinken. Erwin, Piet, Marja en nog wat anderen waren er ook al. Ons Genoegen was aan het repeteren, dus we konden meteen even luisteren hoe het klonk. We speelden in de Jacobikerk, voor mij een nieuwe ervaring. Toen ik de akoestiek hoorde fronste ik wel even de wenkbrauwen. Het galmde natuurlijk als een gek, dus vooral fortissimo gedeeltes verzopen helemaal. Voorlopig hoefden we nog niet te spelen dus ik liep met m’n fototoestel een rondje. De kerk was best mooi, al miste ik met mijn katholieke opvoeding toch wel de beelden en versieringen.
 |
| De Jacobikerk in Vlissingen (interieur) |
 |
| Ons Genoegen aan het repeteren |
Zo langzamerhand was iedereen er wel en we gingen eens beginnen met repeteren. Dat was even wennen! Door die akoestiek liep de boel soms uit elkaar tussen de bassen en de melodie-instrumenten. Sturing van de dirigent was hard nodig. We repeteerden door tot half 6. Ondertussen was er nog een korte pauze waarin de muziekcommissie ook bij elkaar kwam. Ik probeerde De Hobbit van Johan de Meij erdoor te krijgen (een van mijn favoriete stukken om te spelen), maar helaas pindakaas. Hopelijk gaan we wel de Schilderijententoonstelling (Mussorgsky) spelen. Later, nadat ik het concert van Ons Genoegen had gehoord, wilde ik ook graag The Gladiator (soundtrack) in ons repertoire hebben. Ik ben dol op soundtracks, en de Gladiator is een van m’n favorieten. Ik ben ervan overtuigd dat Klaus Badelt dingen van Hans Zimmer heeft gejat voor de muziek van The Pirates of the Caribbean.
 |
| De Jacobikerk van buitenaf gezien |
 |
| Het Wegenbouworkest aan het repeteren |
Intermezzo dus even. (NB voor Facebooklezers: filmpjes worden niet doorgelinkt, check dus even m’n echte blog)
Check dit filmpje en spoel m even door naar 6:00 minuten. Knoop de melodie in je oren:
Check daarna deze en spoel ‘m door naar 0:58. Het gaat namelijk niet om de hoofdmelodie, maar de tweede melodie. Het klinkt in mijn oren verdacht veel hetzelfde, maargoed….dit even terzijde
Na half 6 hadden we een ruime pauze om te eten en dat was erg gezellig. Ik ging met Dick, Karin, hun dochter Elisa, Evelyne en haar dochter en Nicoline uit eten in een pizzeria vlakbij. We hadden veel lol en de tijd vloog. Er waren nog meer orkestleden in dat restaurant neergestreken. Het eten was er verder prima, de bediening iets minder. Misschien kregen ze minimumloon betaald ofzo, maar het was kennelijk te veel moeite om een bord voor iemand op tafel te zetten als ze daarvoor een beetje om de tafel moesten lopen. Ze gaven het liever helemaal over de tafel heen aan iemand. Die twee arme meiskes snapten ook niet waarom we een beetje moesten lachen. Rond een uurtje of half 8 gingen we weer terug naar de kerk. Iedereen moest zich immers nog omkleden en opmaken. Daarvoor was die kerk iets minder handig. De meesten kleedden zich om op de kanselarij of in de kamer die voor de dirigenten was aangewezen. Niemand trok zich daar iets van aan en op een gegeven moment stond ik te dringen met twee anderen in dat kleine wc-tje om even m’n make up op te doen.
Daarna gingen we achterin de zaal zitten in afwachting van het andere orkest. Ik had nog bijna m’n lift verspeeld, omdat ik Erwin een beetje zat te pesten omdat hij geen bier dronk. Hij gooide me bijna omver (ik stond op hoge hakken) en na een knuffel stonden we weer quitte. Het andere orkest begon om half 9 en ik was wel benieuwd. Er waren eigenlijk maar twee stukken van hun programma die ik kende, namelijk muziek van The Gladiator en The Girl From Ipanema. De andere stukken die ze speelden kan ik me nu ook al niet meer herinneren, ik heb geen programmaboekje meegenomen. Helaas heb ik ook geen zin om me de rest voor de geest te halen, want het orkest had een groot gebrek: stemming. Kijk, KNA Arkel heeft op dat punt ook een hoop te verbeteren, maar zo abominabel als het bij dat orkest was is het daar toch ook weer niet. Het was vooral de hoboïst die ik echt z’n instrument af wou pakken. Hij was standaard veel te hoog (geloof ik), dat ik echt dacht van ‘hoor je dat zelf nou niet!?’. Al na het eerste stuk keken we elkaar een beetje vertwijfeld aan van ‘wat gebeurt hier!?’. Het was zo zonde, want op andere gebieden deed het orkest het prima. Muzikaal was het allemaal best in orde, maar steeds als er een solo kwam, was dat solo instrument te hoog of te laag gestemd. Heel vreemd. Andere mensen die ook op onze rij zaten deden geen moeite om te luisteren en vielen gewoon in slaap. Ewout z’n ogen vielen dicht, totdat Erwin een foto van hem nam en wij ons lachen niet meer in konden houden. De hoornist die als extra hulp was aangetrokken lag gewoon echt op apegapen, supergrappig.
Ik vond het heel jammer dat de stemming in het orkest zo slecht was, want The Gladiator hebben ze verder gewoon goed gespeeld. De spanning van de film kon ik me zo voor de geest halen. Ik hoop dat we hem zelf ook gaan spelen! The Girl From Ipanema is een van mijn favoriete nummers. Die heb ik ooit in een ver grijs verleden, toen ik nog op het conservatorium zat, als eerste liedje aan m’n klasgenoten geleerd. Superleuk om eens de ‘dirigent/leider’ te zijn.
In de pauze hadden wij niet echt pauze, want we moesten op het podium gaan zitten om te stemmen en in te spelen. Ons programma was als volgt:
Edvard Grieg – De Huldigingsmars
Edmond Avon – Introduction et Polonaise de Concert (solo gespeeld door Karin op klarinet)
George Gerschwin – An American in Paris
Geronimo Gimenez – La Boda de Luis Alonso
Luis Serrano Alarcón – El Torico de la Cuerda
Michael Giacchino – Music from the Incredibles
Alfred Reed – El Camino Real
toegiften:
W.M. Kendall – Glorious Victory (mars)
Sousa – The Fairest of the Fair (mars)
Ik had er erg veel zin in, bijna alle stukken op het programma zijn leuk om te spelen en ook een uitdaging qua techniek. De akoestiek in de kerk leende zich heel goed voor ons eerste stuk. De huldigingsmars van Grieg is een gedragen en sfeervol stuk met slechts enkele kleine uitspattingen in de kopersectie. Het is gelijk ook wel een embouchurekiller, helaas. We proefden even van de stemming en die leek wel aardig goed te zitten. Ons tweede stuk was een solostuk voor Karin. Karin kan wat mij betreft makkelijk voor een prof doorgaan. Ze kan ontzettend goed klarinet spelen en ook nog eens goed met de zenuwen overweg. Eerst liet ze een paar dingen horen die je op een klarinet kan doen (denk bijvoorbeeld aan de intro van Rhapsody in Blue van Gerschwin, dat enorme glissando) en toen begonnen we aan het daadwerkelijke stuk. Het ging heel erg goed, al vertelde Karin later dat er een blubbertje in haar klarinet zat. Wat is een blubbertje, zult u zich wellicht afvragen. Dat is, minder beschaafd gezegd, dat er teveel tuf/spuug/speeksel in je klarinet zit. Het kan zich onder een klep gaan ophopen en dan komt er geen geluid meer uit de desbetreffende klep, waardoor er bij bepaalde tonen geen geluid meer uitkomt. Dat is dus een van de rotste dingen die je kan overkomen, maar waar je tevens weinig aan kan doen. Bij mijn klarinet heb ik het euvel ook. Bij nieuwe klarinetten moet het pad dat je speeksel volgt zich zo ongeveer nog uit-eroderen (gatsie), en bij mij ging dat in het begin allemaal onder de A-klep zitten. Het wordt al minder, maar in het begin heb ik ook menig concert binnensmonds zitten vloeken. Gelukkig viel het bij Karin mee al hoorde je dat blubbertje heel af en toe. Al met al kan ze heel trots zijn op haar prestatie!
Hierna gingen we de swing erin zetten met het bekende An American In Paris. De slagwerkers konden zich uitleven met allerlei rare toeters, al ging het geluid in die kerk bijna helemaal verloren. Dat was bij het volgende stuk zo ongeveer nog meer het geval: La Boda de Luis Alonso. Een Spaans spektakelwerk, dat voor de klarinetten erg moeilijk is. Bij mij ging dit stuk het minst van alles. Ik had me er helemaal het schompes op geoefend, maar sommige loopjes (met toevallige voortekens) was ik aan het verknoeien. Daar baal ik dan altijd zo van. Ik was niet de enige die de fout in ging. Voor mij een troost, voor het muziekstuk als geheel wat minder fijn. Het stuk klonk in de kerk denk ik wat rommelig, omdat de bekkenslagen van het slagwerk een beetje verzopen in de akoestiek. We hebben de Boda weleens beter gespeeld!
Bij het stuk daarna hadden we de kans om alles weer recht te zetten. Weer een Spaans stuk (ik houd ervan!) met een mooie solo van Bart in het begin. De klarinetten konden zich weer lekker laten gaan met loopjes, heerlijk. Music from the Incredibles is van een heel ander kaliber. De film heb ik niet gezien en de muziek kende ik zelf ook niet. Ik kan niet zeggen dat ik een grote fan ben van het stuk. Het is mij te nikserig qua opbouw en de flow snap ik ook niet zo. Het is een grote hectische herrie. In de kerk werd dit helaas nog erger en de bassen en het slagwerk liepen soms een beetje uit elkaar. Met meer geluk dan wijsheid sloegen we ons door het (korte) stuk heen.
Toen was het tijd voor mijn favoriete stuk van de avond: El Camino Real. Al het leuke dat je op een klarinet kan doen komt hier aan de orde. Het stuk is ook geschreven voor harmonieorkest en dat merk je. Het is erg virtuoos voor de klarinetten, maar gewoon erg prettig en logisch geschreven. De loopjes zijn goed te doen met wat oefening. Er is rekening gehouden met wat een mooie klarinetregister is en dat is zo’n verademing ten opzichte van vele andere arrangementen. Verder heb je als klarinetgroep ook de kans om je klankkwaliteit te tonen (die zit bij het Wegenbouworkest wel goed!). Al met al speel ik dit stuk met heel veel plezier. Er zit ook een hele mooie hobosolo in, die door Bert werkelijk fantastisch werd gespeeld. Op dat moment zit ik zelf ook te genieten op het podium. Dit stuk ging bijna perfect, op een stukje van de hoorns na. Een van hen was heel erg vals en dat was nogal pijnlijk.
Na El Camino hadden we nog twee toegiften. Marsen. Ja, ik ben er niet zo’n fan van. Ik was ook redelijk op, dus heel veel power kwam er bij mij ook niet meer uit. We konden tevreden van het podium af gaan. En wat smaakt er na een concert nou beter dan een koud pilsje???? Een koud pilsje dat geen Heineken is! (zoals zaterdag 30 oktober na het concert met KNA in Hoornaar). Helaas was er in de kerk geen pils te bekennen, alleen wijn. En dat vind ik nou net níet lekker smaken na een concert. We moesten dus naar een café uitwijken voor een pilsje, maar eer dat het zover was waren we al bijna een uur verder: weer omkleden, nakletsen, wachten op anderen. Erwin, Dick, Karin, Elisa, Nicoline en ik gingen nog heel even naar een café (La Chouffe gedronken, jammie!!!), maar toen was het toch ook al snel op huis aan. De rit naar Utrecht was lang. Gelukkig kunnen Erwin en ik goed kletsen anders was ik zeker in slaap gevallen. Helemaal kapot, maar voldaan kwam ik thuis.
Voorlopig hebben we met het Wegenbouworkest geen concerten gepland staan, maar ik hoop zo dat we eens in de regio Utrecht een concert hebben zodat ik m’n vrienden ook kan uitnodigen. Het orkest is voor een amateurclub erg goed en ik wil zo graag eens m’n eigen publiek meenemen. Ik ben ook zo benieuwd wat we op een concours zouden halen, maar ik denk niet dat veel mensen zin hebben om dat te gaan uitvinden. Goed, ik ga maar eens een eind breien aan dit lange stuk. Ik hoop dat het niet al te incoherent geschreven is; Cheers!
 |
| De kust van Vlissingen |